De Amerikaanse pianist Benjamin Lackner, inmiddels woonachtig in Berlijn, maakte diverse albums op verschillende labels, maar altijd in trio bezetting. Voor veel jazzmuzikanten is het een droom om op te nemen voor het iconische ECM label, maar weinigen slagen daarin, Lackner werd gevraagd door eigenaar/producer Manfred Eichner. Op “Last Decade” werkt Lackner samen met Mathias Eick op trompet, Jérôme Regard op contrabas en Manu Katché op drums. De samenwerking van Lackner en Regard dateert van 2006 toen de laatste lid werd van Lackner’s trio, in verschillende samenstellingen maakte het trio 6 albums tussen 2004 en 2009, op de helft is Jérôme te horen.

Als er al sprake is van typische ECM muziek, dan is dit album het absolute bewijs, in de negen composities passeren we uiterst fraai vorm gegeven muzikale schilderingen die zo eigen zijn aan de muziek op dit label. Hetgeen overigens ook bewijst dat de muziek van Lackner, die verantwoordelijk was voor de meeste composities, wonderwel past in het oeuvre van ECM, een juist besluit dus van Eicher om hem in te lijven. Het samenspel van de muzikanten is wel heel bijzonder en inspirerend en dat bepaalt nog meer het luistergenot dan de knappe solo’s. De muziek varieert tussen gevoelens van nostalgie, ernst maar ook opgewektheid, vooral de variaties in zijn ritmische begeleiding van drummer Manu Katché zorgt voor een enorme stimulans en samen met het sonore basspel van Regard voor een vruchtbare bodem voor de solo uitingen van Lackner en Eick. Al in het openingsnummer “Where do we go from here” is het duidelijk dat het trompetspel van Mathias Eick een uitermate belangrijke rol speelt in het geluidsbeeld van dit album, zijn serene warme klank accordeert perfect bij het bijna tedere klare spel van Benjamin.

Eigenlijk stralen alle nummers hetzelfde uit qua gevoelens, gedragen en melancholische klanken die vaak lyrisch worden vertolkt; er zijn er toch die eruit springen zoals “Circular Confidence” en “Camino Cielo” vernoemd naar de bergen waar de ouders van Lackner heentrokken na hun vertrek uit Duitsland. Een hoogtepunt is ook het indrukwekkende “Hung up that ghost” dat bijna vibreert van de spanning die het uitstraalt, een waar meesterwerkje waarin de vier muzikanten een hallucinerende muzikale sfeer brouwen die de luisteraar niet onberoerd laat. Ook het titelnummer “Last Decade” is van hetzelfde laken en pak, met verstilde klanken, vooral door het kristalheldere spel van Benjamin, ontstaat er een bijna mythische klankkleur waarin je onwillekeurig wordt meegezogen. Het enige nummer dat niet van Benjamin stamt is “Émile” van Jérôme Regard, het is dan ook een fraaie bas solo. Een album om echt van te genieten en heerlijk in weg te zinken.

Jan van Leersum.